Зоф’я Таргонская жыве на хутары Раманішкі. Тут няма, і ніколі не было, вады. Сюды ніколі не пракладвалі асфальтавых дарог і тэлефоннага кабелю. Але сваю хату, якая стаіць у акружэнні дрэў на ўзгорку, яна не памяняе на самую добрую сядзібу ў вёсцы. Там не будзе прастору. А значыць – і песень.